Wybitny dyrygent nie ma w naszym mieście swojej ulicy, ani sali koncertowej, ani domu kultury. Ale doczekał się uhonorowania w Łodzi. Studio koncertowe tuż obok Radia Łódź zostało nazwane imieniem Henryka Debicha. Siedziba radia mieści się od dziś przy skrzyżowaniu Narutowicza z Debicha. 
 
Do odsłonięcia tablicy pamiątkowej na budynku Radia Łódź doszło w samo południe. Tablicę odsłonił Bernard Debich (brat Henryka) z prezydent Łodzi Hanną Zdanowską i Tomaszem Kacprzakiem, przewodniczącym Rady Miejskiej w Łodzi. Poświęcił ją ks. Jan Szuba z Pabianic.
 
- Dzień dobry mistrzu - powiedziała prezydent Zdanowska. - Będziemy spotykać się przy twojej ulicy, która nosi twoje imię.

 
Na uroczystości byli obecni: Hieronim Ratajski, senator Maciej Łuczak, sekretarz miasta Paweł Rózga, Krystyna Rendecka, Urszula Jaros, Bożenna Kozłowska, Anna Teodorczyk oraz rodzina Debichów. Obecny był starosta Krzysztof Habura, Anna Leśniak i Jolanta Pusz (TPP).
 
Potem były uroczystości w studiu koncertowym Radia Łódź - między innymi koncert zespołu Mellow Five i projekcja filmu "50 lat z batutą". To dokument o życiu i twórczości dyrygenta z Pabianic. 
 
W pabianickim muzeum możemy oglądać stałą wystawę „Henryk Debich – dyrygent, kompozytor, muzyk, pabianiczanin”. Pamiątki w 2005 roku przekazała rodzina. Jest Złota Płyta i Bursztynowe Słowiki z Festiwalu w Sopocie.
 
Henryk Debich urodził się 18 stycznia 1921 w Pabianicach. Gdyby żył, dziś świętowałby 96. urodziny. Zmarł 4 lipca 2001 w rodzinnym mieście. Tutaj został pochowany na cmentarzu katolickim.
 
Henryk Debich to polski dyrygent i kompozytor, aranżer i pedagog. Ojciec, Bernard Debich (1892–1965), był kapelmistrzem zakładowej orkiestry w fabryce Kruschego i Endera. Po II wojnie światowej dyrygentem w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi u W. Ormickiego, Bohdana Wodiczki oraz Tomasza Kiesewettera. 
 
Ród Debichów wywodzi się z Francji, a dokładniej z Burgundii, gdzie mieszkała rodzina de Biche. Na przełomie XVIII i XIX wieku przedstawiciele francuskiej szlachty przeprowadzili się najpierw na Morawy, a następnie, w pierwszych latach XIX wieku osiedli na stałe w Pabianicach, gdzie pracowali w warsztatach tkackich.
Przed wojną Henryk Debich brał lekcje gry na fortepianie. Ojciec nauczył go też gry na trąbce i puzonie. Ukończył studia na Wydziale Teorii, Kompozycji i Dyrygentury łódzkiej PWSM. Prowadził własny zespół muzyczny (amatorski) "Henio Jazz". Po wojnie został nauczycielem w pabianickiej szkole muzycznej i nawiązał współpracę z Polskim Radiem.
 
Był współzałożycielem, a od 1952 dyrygentem i kierownikiem artystycznym Orkiestry Rozrywkowej Polskiego Radia i Telewizji w Łodzi. Wieloletni kierownik muzyczny i dyrygent na festiwalach w Opolu, Sopocie, Kołobrzegu i Zielonej Górze. Specjalizował się w repertuarze rozrywkowym. Gościnnie dyrygował w różnych miastach Polski oraz za granicą. Dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia i Polskich Nagrań oraz Filmu Polskiego. Współpracował także z operą, filharmonią oraz Teatrem Muzycznym w Łodzi.
  
W latach 1954–1956 wykładowca łódzkiej PWSM. Jako dyrygent i aranżer współpracował z orkiestrami w Belgii, Czechosłowacji, Grecji, Holandii, na Kubie, w NRD, Portugalii, ZSRR. W latach 1986-1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. Wraz z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Łodzi wystąpił na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze – jak podaje pl.wikipedia.org